Ks. Witalis Krzywicki sdb biskupem na Ukrainie
30 kwietnia 2017 roku watykański serwis press.vatican.va opublikował wiadomość, że Ojciec Święty Franciszek mianował biskupem w Diecezji Kijowsko-Żytomierskiej (Ukraina) salezjanina ks. Witalisa Krzywickiego.
Ksiądz Witalis Krzywicki urodził się 19 sierpnia 1972 roku w Odessie, jego rodzicami są Ludmiła Kamińska i Franc Krivickiy. Odessa w tym czasie leżała na terenie Związku Radzieckiego z tego też powodu Witalis 10 października 1989 roku rozpoczął tajny nowicjat u ks. Tadeusza Hoppego salezjanina i proboszcza parafii św. Piotra w Odessie, tej samej której ks. Witalis jest obecnie proboszczem.
Zanim jednak do tego dojdzie Witalis poszukuje Boga i wiary dopytując się o nią wśród swojej rodziny. Mając 15 lat poszukuje i poznaje Pana Boga, język, tradycję i kulturę chrześcijańską. Wszyscy którzy pamiętają czasy Związku Radzieckiego doskonale wiedzą, że wierność tradycji chrześcijańskiej była bardzo trudna a tym bardziej jej propagowanie. Ksiądz Witalis powie o tych czasach: „Sami organizowaliśmy spotkania duszpasterskie w sposób tajny. Spotkania młodych dla młodych, sami dla siebie”.
Przyszły salezjanin rozpoczął swoją edukację od Szkoły Podstawowej w Odessie a następnie kontynuował ją w Szkole średniej i uwieńczuł maturą. Wiedziony pytaniem o kształt swojego przyszłego życia rozpoczyna studia na wydziale hydrologii na jednym z dwóch najbardziej liczących się uniwersytetów w całym Związku Radzieckim. Wodne klimaty nie pochłaniają jednak bez reszty serca młodego studenta, który zamierza pływać po innych wodach, słysząc głos Tego, który woła po imieniu „wypłyń na głębię”. W 1989 roku porzuca roczną przygodę studenta i rozpoczyna nowicjat w Zgromadzeniu Salezjańskim, które na tamtych terenach stawia pierwsze kroki, stając się jednocześnie ostatnim takim nowicjuszem u sławnego prałata.
Tak jak większość wierzących z Odessy, swoje życie religijne i powołanie zawdzięcza osobie bez której Kościoła w tym miejscu na pewno by nie było. Charyzmatyczny kapłan prałat Tadeusz Hoppe dał nie tylko podwaliny Kościoła strukturalnego, organizując jego początki ale również gromadząc wokół siebie młodszych i starszych, dla których stawał się filarem niezłomnej wiary i prawdziwym przewodnikiem duchowym. W metrykach chrzcielnych Witalisa możemy wyczytać, że ten właśnie kapłan włączył go do wspólnoty Kościoła udzielając sakramentu chrztu, przygotował go do spowiedzi i komunii, stał się osobistym przewodnikiem duchowym, miał wpływ na wybór powołania a potem na jego kształtowanie.
Brak struktur naukowych na tych terenach sprawia, że udaje się do Grodna (Białoruś) i jeden rok studiuje w seminarium diecezjalnym (1990 – 1991). 1 stycznia 1991 roku Witalis złożył pierwsze śluby zakonne w Odessie na ręce swojego wychowawcy i przewodnika ks. prałata Tadeusza Hoppego i tak stał się salezjaninem . Data ta staje się dla niego nie tylko nowym rokiem ale i nowym rozdziałem życia. Na jego wpływ mają spotkania i kontakty z ks. Augustynem Dziędzielem, dzięki któremu trafia do Krakowa, by kontynuować formację i studia seminaryjne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego.
Roczną asystencję czyli praktykę wychowawczo-duszpasterską odbywa w już ukraińskim Korosteszowie, w którym później zostawi dużo serca i pracy. Następne lata formacji w krakowskim seminarium są zwieńczone ślubami wieczystymi i święceniami diakonatu, które mają miejsce w Rumii 27 lipca 1996 roku. Ostatnią prostą do święceń jest obrona pracy magisterskiej, napisanej i obronionej pod kierunkiem ks. prof. Ryszarda Rubinkiewicza o skomplikowanym tytule: „Aspekty pedagogiczne listów do Kościołów w Apokalipsie, 2 i 3”.
Święcenia kapłańskie przyjmuję 24 maja 1997 roku z rąk bpa Albina Małysiaka. Pracę kapłańską rozpoczyna od wielkiego powrotu do swojej rodzinnej Odessy. Obejmuje obowiązki wikariusza parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz kierownika oratorium. Dzisiaj ten kościół został przemianowany na katedrę. Posługę tę spełnia w latach 1997 – 1999. Następnie staje się odpowiedzialnym za uruchomienie i powołanie do funkcjonowania Centrum Młodzieżowego, którego jest kierownikiem do 2003 roku. Od tego czasu przenosi się do Korosteszowa by pełnić w nim posługę aż do 2012 roku. Jest jednocześnie proboszczem parafii, kierownikiem oratorium, ekonomem domu i odpowiedzialnym za budowanie Centrum Młodzieżowego. Później będzie również pełnił funkcje dyrektora wspólnoty. Centrum Młodzieżowe z zajęciami dla dzieci i młodzieży, wakacyjnym Decathlonem, pizzerią Matusi Małgorzaty, boiskami sportowymi itd. są do dziś funkcjonyujacym znakiem charyzmatu salezjańskiego. Dostrzegając wiele pozytywnych cech, stanowiących prawdziwe atuty jego osoby zostaje powołany na sekretarza Konferencji Zakonów Męskich na Ukrainie oraz radcę inspektorialnego Okręgu Wschodniego.
Po restrukturyzacji Okręgu Wschodniego w 2012 roku teren Ukrainy staje się częścią Inspektorii Krakowskiej. Ksiądz Witalis rozpoczyna pracę w charakterze wikariusza parafii w Przemyślanach, pełni tam funkcję wikariusza dyrektora wspólnoty w Bóbrce, ekonoma, kierownika oratorium oraz zostaje Radcą Inspektorialnym w Inspektorii Krakowskiej (2012-2015). W 2014 roku zostaje przeniesiony kolejny raz do Odessy, zostaje proboszczem parafii pw. Św. Piotra i wraz z innymi salezjanami oraz siostrami salezjankami organizuje prace grup młodzieżowych w salezjańskiej placówce, w parafii oraz diecezjalne spotkania młodych.
W wolnych chwilach fotografuje, słucha muzyki i gra na fortepianie, choć z uśmiechem dodaje: „szkoda, że grać nie umiem”.
http://press.vatican.va/content/salastampa/it/bollettino/pubblico/2017/04/30/0287/00651.html
tekst: ks. Dariusz Bartocha sdb, ks. Andrzej Gołębiowski sdb
fot. tytułowa: Ireneusz Piekosz sdb
