Inspektoria św. Wojciecha Piła

Aby Dzień Misji Salezjańskich 2014 pomógł salezjanom na całym świecie być bardziej wrażliwymi wobec posłannictwa na rzecz braci i sióstr migrantów, gdziekolwiek oni się znajdują: w środowiskach naszych dzieł, wśród odbiorców dzieł salezjańskich. Doświadczenie Europy zaprasza do postrzegania migrantów nie tylko jako odbiorców, którym trzeba pomóc, ale także jako źródło ożywienia naszego charyzmatu (powołania, zaangażowane osoby świeckie).

Na całym świecie jest 220 mln migrantów, którzy musieli opuścić swój kraj i kolejnych 800 mln migrantów we własnych krajach. Migracja jest jednym z najważniejszych zjawisk społeczno-kulturowych naszych czasów. INNYMI, JESTEŚMY MY – to temat Dnia Misji Salezjańskich 2014. Ma on nam pomóc przyjąć migrantów sercem, gdziekolwiek żyjemy. Pomoże nam w tym siedem krótkich filmów w 7 językach i inne materiały.

Przysłowie afrykańskie mówi: „Starzec, który siedzi, widzi dalej niż młody człowiek, który stoi”. Pokusa młodych ludzi, aby robić wszystko sami, bez udziału starszych (rodziców, katechetów, nauczycieli, itd.) jest ciągle mocna. „W Afryce osoby starsze otoczone są szczególną czcią. Są cenione i w pełni włączone w swe rodziny, których stanowią zwieńczenie. Ta piękna rzeczywistość afrykańska powinna inspirować społeczeństwa zachodnie, aby akceptowały starość z większą godnością” (Africae munus, 47).

Kontekst Indii: pomimo bycia małą mniejszością katolicką (1,8% ludności, tj. 17,5 mln), prześladowaną w różnych częściach kraju, Kościół żyje silnym duchem misyjnym.

Od początku aż dotąd tysiące misjonarzy ad gentes z Indii zostało posłanych do 168 różnych krajów świata (tylko w Afryce jest ich około 2 tysiące). Salezjanie otworzyli dwa aspirantaty misyjne (chłopcy w wieku 18-20 lat), aby bezpośrednio formować tych, którzy czują się wezwani do opuszczenia swojego kraju i do szerzenia Ewangelii oraz wychowywania ubogiej młodzieży w różnych częściach świata. Od 2011 roku, zarówno w Sirajuji (północno-wschodnie Indie), jak i w Chennai (południe kraju), dziesiątki chłopców odbywa formację misyjną.

Aby młodzi ludzie nie byli tylko przedmiotem polityki państw, ale by stawali się wolontariuszami pokoju, solidarnego postępu i apostołami nowej ewangelizacji. Za młodych, którzy uczestniczyli w Światowym Dniu Młodzieży w Rio de Janeiro, aby przeżyte doświadczenie wiary zamieniało się w życie chrześcijańskie w służbie innym i aby w społeczeństwie byli niestrudzonymi pracownikami, zwłaszcza na rzecz najuboższych.

Pomimo wszystkich zewnętrznych i wewnętrznych trudności, przeżywanych przez Kościoły chrześcijańskie w Chinach w ciągu ostatnich 60 lat, dziękujemy Bogu za wielki rozwój wspólnot chrześcijańskich. Przed 1949 rokiem Chiny liczyły zaledwie milion protestantów i około 3 miliony katolików, obecnie oficjalne statystyki mówią o 20 milionach protestantów i 5 milionach katolików. Ponadto jest tam ponad 50 milionów chrześcijan z Kościołów „nieoficjalnych” – nie zarejestrowanych przez władze cywilne.

Jest wielu seminarzystów, osób zakonnych i kapłanów chińskich, którzy studiują zagranicą, w krajach Regionu Azji Wschodniej-Oceanii, od Korei, Japonii, Tajwanu aż do Filipin. Ważna jest bliskość Kościołów lokalnych tego regionu, aby pomóc w formacji braci i sióstr z Chin, by wytrwali w wierze, doceniając dziedzictwo kulturowe i duchowe tego wielkiego narodu.

Inspektorie Regionu Europy Północnej i Zachodniej cierpią na brak powołań i postępujący proces starzenia się współbraci. Rewitalizacja od wewnątrz jest wspomagana przez obecność młodych współbraci i wolontariuszy świeckich z innych inspektorii. Współbracia zaczynają wierzyć, że ożywienie charyzmatu jest możliwe. Trzeba, przy wsparciu całego Zgromadzenia, kontynuować Projekt Europa. Konieczność obecności salezjańskiego charyzmatu wychowawczego w Europie jest bezsporna; młodzi, często zagubieni w społeczeństwach europejskich, aby znaleźć szczęście potrzebują przewodników i wsparcia wychowawczego. Każdy wysiłek współpracy międzynarodowej jest mile widziany i rodzi znaki ożywienia entuzjazmu i dobrych praktyk, niezbędnych dla przyszłości. Modlitewne wsparcie jest zawsze bardzo pomocne, bo wierzymy, że tylko Duch Święty może ożywić nadzieję i wiarę chrześcijańską w starej Europie oraz dać młodym wizję życia szczęśliwego i chrześcijańskiego. 

Od czasów ks. Rinaldiego (1920) prawie we wszystkich domach salezjańskich świata istniały grupy misyjne. W latach sześćdziesiątych (po Soborze Watykańskim II) powstał ruch wolontariatu misyjnego, znany już niemal na całym świecie. Na drodze wzrostu kultury powołaniowo-misyjnej w inspektoriach, grupa misyjna jest narzędziem strategicznym dla rozbudzenia zarówno młodzieży, jak i samych salezjanów.

Aby salezjanie z Australii, Nowej Zelandii, Fidżi i Samoa przeżywali codziennie osobiste doświadczenie Boga i dzielili się z radością i entuzjazmem darem wiary – poprzez świadectwo i głoszenie, zarówno w zsekularyzowanych środowiskach Australii, jak i z młodymi wysp Pacyfiku.

Wspólnota inspektorialna Australii liczy 99 salezjanów, którzy żyją i pracują w 4 krajach: jest to 12 profesów czasowych (3 koadiutorów i 9 kandydatów do kapłaństwa), 12 koadiutorów, 75 kapłanów (w 2013 roku ani jednego nowicjusza). 14 wspólnot salezjańskich (1 w Fidżi i w Nowej Zelandii, 3 w Samoa i 9 w Australii), realizujących posłannictwo wychowawczo-duszpasterskie w 8 szkołach, 10 parafiach, w centrach młodzieżowych, stanowi piękną mozaikę wielokulturową współbraci z 10 różnych narodowości.

Od czasów ks. Bosko do dzisiaj, około 11.500 salezjanów, 3.500 Córek Maryi Wspomożycielki i kilkuset wolontariuszy misyjnych otrzymało krzyż misyjny z rąk Przełożonego Generalnego w Turynie na Valdocco. Ponadto około 2.000 salezjanów zostało posłanych na misje bezpośrednio ze swoich inspektorii. Także w tym roku następca ks. Bosko pośle misjonarzy SDB, CMW i wolontariuszy świeckich. Obecnie misjonarze pochodzą ze wszystkich kontynentów i są posyłani na wszystkie 5 kontynentów. Powszechna misja stała się wielokierunkowa. Módlmy się, aby wszystkie wspólnoty inspektorialne wzrastały w postawie otwartości wobec Kościoła Powszechnego i w postawie wspaniałomyślności, pozwalającej pozostawić swoją kulturę i kraj, a jednocześnie, aby były otwarte i życzliwe wobec współbraci, którzy pochodzą z innych kultur i krajów.

W Stanach Zjednoczonych mieszka na stałe ponad 40 milionów ludzi pochodzenia latynoamerykańskiego. Oprócz tego ponad 11 milionów migrantów latynoamerykańskich jest tam nielegalnie, bez dokumentów. Cierpią z powodu wyzysku w pracy i żyją w sytuacji wielkiej niepewności… Wielu Latynosów opuszcza Kościół katolicki z powodu braku odpowiedniego wsparcia duszpasterskiego.

Region Ameryki Północnej i Środkowej zainicjował w 2011 roku projekt duszpasterski dla pracy z migrantami, który próbuje stworzyć synergię pomiędzy inspektoriami Ameryki i wzmocnić pracę, jaką już podejmują dwie inspektorie ze Stanów Zjednoczonych (SUE i SUO).

W kontekście wielkiego posłannictwa salezjańskiego mamy czasem pokusę pozostania na poziomie pracy socjalnej – aby wyeliminować analfabetyzm, aby dobrze wychowywać, aby ofiarować młodym dobre przygotowanie techniczne, zajęcia pozalekcyjne, aby ratować dzieci ulicy itp. W ten sposób możemy powoli zapomnieć, że jesteśmy przede wszystkim uczniami Jezusa z Nazaretu. Rozwiązaniem Jezusa jest zbawienie ludzkości od wszelkiego zła, także od niedoli materialnej i społecznej. Największym dobrem, jakie możemy dać ubogim jest Ewangelia i Duch Święty, który czyni nas wolnymi! Nawet jeśli naszym bezpośrednim celem nie jest nawrócenie, to jednak od chwili chrztu naszym obowiązkiem jest głoszenie Jezusa Chrystusa we wszystkich naszych działaniach i słowach. I przez całe nasze życie jest to ważne dla naszego powołania.

W 38 krajach, które tworzą salezjański Region Afryka-Madagaskar jest ponad 1.500 salezjanów współpracowników. Stopniowo mają coraz większą świadomość swego powołania i znaczących ról na polu wychowania i ewangelizacji. Również do nich Papież Benedykt XVI zwraca się w swojej adhortacji: „Chciałbym również was zachęcić do aktywnej i odważnej obecności w świecie polityki, kultury, sztuki, mediów i różnych stowarzyszeń. Niech ta obecność będzie pozbawiona kompleksów i wstydu, gdyż winna być dumna i świadoma cennego wkładu, jaki może wnieść do wspólnego dobra!” (Africae Munus, 131).