Inspektoria św. Wojciecha Piła

1. Wiara Jana Chrzciciela w bóstwo Jezusa Chrystusa opiera się na nadzwyczajnym „dowodzie” – Prorok 

ujrzał Ducha zstępującego na Mistrza z Nazaretu. Duch miał postać gołębicy. Wcześniej Bóg

zapowiedział Janowi owo nadzwyczajne wydarzenie. Jan nie jest więc specjalnie zaskoczony, gdy

widzi coś, czego inni nie widzą. Dzięki temu „zjawisku” śmiało wskazuje na Jezusa jako

zapowiedzianego Mesjasza, Baranka Bożego. Możemy zazdrościć Janowi że widział Ducha, czyli

Niewidzialnego. Zamiast jednak złościć się na to, że nie jesteśmy wyróżnieni przez Boga podobnym

cudem wysilmy się by dopatrywać się znaków działania Ducha Bożego. Jak On zstępuje i przemienia

ludzi dziś?


2. Wspominałem już kilka razy w tym miejscu moją posługę kapłańską w jednym ze szpitali na Pomorzu.

Dziś również przypominam sobie, jak będąc tam w któreś wakacje późnym wieczorem zostałem wezwany

przez pielęgniarkę do udzielenia namaszczenia chorych umierającej kobiecie. W modlitwach obrzędu

sakramentu gorliwie uczestniczyła nie tylko pielęgniarka, ale także dwie inne osoby leżące na tej

samej sali. Kończąc udzielanie sakramentu pomyliłem się w wyborze końcowej modlitwy. Kapłan bowiem

ma do wyboru kilka formuł tej modlitwy w zależności czy osoba, której udziela namaszczenia, jest w

podeszłym wieku lub czy jej życie jest szczególnie zagrożone. Tamtego razu wybrałem modlitwę

stosowną do kogoś, kto ma szybko powrócić do wypełnienia swoich obowiązków. Przeczytawszy modlitwę

zaczerwieniłem się ze wstydu. Myślę „proszę Boga słowami zupełnie nie pasującymi do zastanej

sytuacji i stanu zdrowia chorej.” O poranku dnia następnego wchodząc do tej sali byłem przekonany

że łóżko namaszczanej w nocy kobiety będzie puste („Miała przecież szybko umrzeć”). Nie wierzyłem

jednak własnym oczom – umierająca minionej nocy kobieta wyglądała na całkiem zdrową! Siedziała na

łóżku i próbowała coś jeść. Cudownie zagrożenie życia minęło. Kilka dni później kobietę wypisano ze

szpitala w stanie dobrym. Ducha nad tą pacjentką nie widziałem. To fakt. Ale widziałem, co ten Duch

zrobił przez ten sakrament. To fakt!

3. Bóg, jak myślę, szczególnie kapłanom daje okazje do bycia świadkami takich wydarzeń. Nie widzą,

jak Jan Chrzciciel, Ducha ale widzą znaki Jego działania. Kapłan słuchając spowiedzi „widzi” jak

Słowo Boże zadziałało w duszy spowiadającego się. Czasem rozpoznaje w tej spowiedzi echo własnego

kazania czy rekolekcji. Wizytując po kolędzie „widzi” jak podpowiedzi udzielone rok wcześniej

skutecznie zmieniły stosunek parafianina do uczestnictwa w niedzielnej Mszy świętej lub niejedną

„parę” w końcu doprowadziły do zawarcia sakramentu małżeństwa. Czasem raduje go wdzięczność

rodziców za odprawienie Mszy za syna czy córkę – Bóg bowiem jego czy ją najwyraźniej uzdrowił

działaniem Ducha w tej Eucharystii. Zagrożone nowotworem dziecko żyje i ma się dobrze. To fakt!

Bywa też świadkiem działania Ducha w duszach poróżnionych małżonków, gotowych na sprawę rozwodową.

Zanoszona przez niego modlitwa czy proponowane im rekolekcje zmieniły ich serca i uratowały ich

przed rozwodem. Bywa że kapłan słyszy też o bezdomnych, uratowanych przez zakonnice przed nędzą,

alkoholizmem, a nawet śmiercią, a potem słyszy, że ten czy ów pracuje i pomaga innym jako

wolantariusz w kraju i na misjach. Widzi też jak „wrzaskliwi” i „kłótliwi” zmieniają się w

„cichych” i „ustępliwych” , a dzieci, do tej pory „obsługiwane” przez rodziców, zaczynają służyć

swoim rodzicom i dbać o nich. To fakty!

4. Ducha wielu nigdy nie ujrzy. Ale Jego działanie może zobaczyć każdy z nas. Otwórz szeroko oczy.

Nie przegap Jego działania.

Ks. Paweł Barylak SDB